“Την 8η Μάρτη του 1857 ξέσπασε η απεργία των εργατριών στα εργοστάσια υφαντουργίας της Νέας Υόρκης ενάντια στους μισθούς πείνας και τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Οι εργάτριες κατέβηκαν στους δρόμους λευκοντυμένες δημιουργώντας μια τεράστια διαδήλωση η οποία στο τέλος βάφτηκε στο αίμα. Λίγα χρόνια αργότερα την ίδια μέρα του 1908, 15000 γυναίκες με το σύνθημα “Ψωμί κ Τριαντάφυλλα” παρέλασαν διεκδικώντας το δικαίωμα για καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτές οι δύο μαζικότατες κινητοποιήσεις αποτελούν ορόσημο για τον αγώνα των δικαιωμάτων των γυναικών.”

Παρά τους αυτοανακηρυγμένους ως «προοδευτικούς» χώρους εργασίας, σήμερα εργαζόμαστε ακόμα υπό αντίξοες συνθήκες. Πολλές από αυτές είναι γνωστές και στους άντρες συναδέλφους: η εργασιακή ανασφάλεια, η απελευθέρωση του ωραρίου, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι χαμηλοί μισθοί, η ανεργία και η μαύρη εργασία. Όμως, αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας, που έχει επιβληθεί με τις ευλογίες της Ε.Ε. και γενικότερα του κεφαλαίου, ξένου αλλά και εγχώριου, καταπιέζει τις γυναίκες σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Γιατί όλα τα παραπάνω αφήνουν απέξω πολλά.

Πέρα από τους μισθούς-χαρτζιλίκια, οι γυναίκες αντιμετωπίζουμε και μισθολογική ανισότητα. Πέρα από την ήδη μεγάλη ανεργία, οι γυναίκες αποσυρόμαστε πιο συχνά και πιο εύκολα από την αγορά εργασίας, και σε πολλούς κλάδους βρίσκουμε πιο δύσκολα δουλειά. Πέρα από τις απλήρωτες υπερωρίες, τις εκδικητικές απολύσεις, τα κομμένα δώρα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης και μητρότητας. Και σε ένα τοπίο ήδη απειλητικό, όπου οι εργαζόμενοι εκβιάζονται ψυχολογικά να είναι πιο «ανταγωνιστικοί», πιο «πρόθυμοι» να αποδείξουν ότι τους αξίζει να έχουν μια θέση εργασίας -γιατί «τόσοι περιμένουν αν δεν σ αρέσει εσένα»- ως γυναίκες δεχόμαστε επιπλέον και την υποτίμηση των ικανοτήτων μας από τους άντρες συναδέλφους, την πίεση να είμαστε πιο συμμορφωμένες με τα κοινωνικά πρότυπα προκειμένου να φανούμε επαγγελματίες, τα πολλά αγγίγματα και τα «μικρά» σεξιστικά σχολιάκια από τους συναδέλφους και τους εργοδότες.

Βιώνουμε μια καταπίεση που μας ακολουθεί ακόμα και εκτός γραφείου: στις γυναίκες τίθεται το ερώτημα, εάν θα είμαστε ικανές να ισορροπήσουμε δουλειά και οικογένεια, το αν θα προλάβουμε μετά το 8ωρο να κάνουμε το μαγείρεμα, τη λάντζα και τη φασίνα στο σπίτι, το αν θα έχουμε το χρόνο να πάρουμε τα παιδιά ή τους συγγενείς από μια υποχρέωση, έναν γιατρό, μια δραστηριότητα.

Αυτήν την 8^η Μάρτη ας αναρωτηθούμε πόσες θυσίες καλούμαστε να κάνουμε, πόσα διλήμματα μας βάζουν. Ας θυμηθούμε σε πόσες συνεντεύξεις μας ρώτησαν αν θα αντέξουμε να δουλεύουμε σε ανδροκρατούμενο χώρο. Ή σε πόσες συνεντεύξεις μας ρώτησαν αν σκοπεύουμε να μείνουμε έγκυες. Ας μετρήσουμε πόσες φορές μέσα στο μήνα ο εργοδότης μας αγγίζει τάχα φιλικά και μας απευθύνει το λόγο με αντιεπαγγελματικά υποκοριστικά. Και ας αρχίσουμε να παρατηρούμε πόσο πιο δύσκολα παίρνουμε τον λόγο, πόσο λιγότερος χώρος μας δίνεται, πόσο λιγότερο σεβασμό μας δείχνουν σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους.

Και ας αναρωτηθούμε επίσης γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις μας είναι χαμηλότερες. Γιατί, ενώ η σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας είναι κάτι το οποίο όλοι γνωρίζουν, δεν γίνονται εκπαιδεύσεις και δεν υπάρχουν στοχευμένα προγράμματα που να υποστηρίζουν τις γυναίκες να την καταγγείλουμε και να την παλέψουμε. Γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί παιδικοί σταθμοί, επιδόματα, γηροκομεία και λοιπές υπηρεσίες, ώστε να μην είμαστε υπεύθυνες για τους πάντες και τα πάντα στη ζωή και να μπορούμε και εμείς, όπως οι άντρες συνάδελφοι να έχουμε χρόνο και ενέργεια για δουλεία, ζωή και αγώνες.

Και επειδή η 8^η Μάρτη είναι μέρα αγώνα, ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και πως μπορούμε να αποκτήσουμε καλύτερη θέση στους εργασιακούς χώρους. Μας αξίζει ο ίδιος μισθός, ο ίδιος σεβασμός και τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Οφείλει η εργασία μας να μας υποστηρίζει τόσο όταν είμαστε έγκυες ή/και μητέρες, όσο και όταν δεν είμαστε. Οφείλει η εργασία μας να είναι ένας χώρος ασφαλής, όπου δεν θα χρειάζεται να είμαστε ταυτόχρονα όμορφες (άλλα όχι υπερβολικά όμορφες), ευχάριστες (άλλα όχι υπερβολικά φιλικές) και παραγωγικές (άλλα όχι πολύ επιθετικές).

Γιατί δεν είμαστε ούτε ρομπότ, ούτε αναλώσιμες -είμαστε άνθρωποι με δικαιώματα. Και όταν μας τα στερούνε, τα παίρνουμε πίσω!

Για εμάς ο αγώνας για τα συμφέροντα των γυναικών αρχίζει στους χώρους εργασίας, Στεκόμαστε μαζί με όλες τις γυναίκες που διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία, για μόρφωση, για αυτοδιάθεση του σώματος και καλύτερη ποιότητα ζωής. Για μια κοινωνία έξω από τα δεσμά τους κεφαλαίου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Παρασκευή 8 Μάρτη 2019, καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους στις 18:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο κάλεσμα που κάνουν οι φεμινιστικές συλλογικότητες.

Την Τρίτη 26/3 καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους στο εφετείο της συναδέλφου Αριστέας Μ., που βρίσκεται εδώ και ένα χρόνο σε δικαστική διαμάχη με τον πρώην εργοδότη της, ο οποίος την απέλυσε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της.

Κάνουμε κάλεσμα σε όλα τα σωματεία και τις αγωνιστικές συλλογικότητες να βγάλουν ψηφίσματα αλληλεγγύης για τον αγώνα της συναδέλφου.

Πάμε με τον ίδιο τσαμπουκά να διεκδικήσουμε το αυτονόητο – Να αποζημιώσει ο εργοδότης την εργαζόμενη.

Με συλλογικούς αγώνες διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν!