Αναδημοσιεύεται όπως μεταφράστηκε για το IforINTERVIEW.

Εργάζεσαι περισσότερες από 39 ώρες την εβδομάδα; Τότε, η δουλειά σου μπορεί να σε σκοτώσει.

Η πολύωρη εργασία, το άγχος κι η σωματική αδράνεια κάνουν κακό στην υγεία μας – όμως, πλέον δουλεύουμε περισσότερο από ποτέ. Μήπως ήρθε η ώρα για μια αλλαγή;

Όταν πρόσφατα, μια νέα ομάδα ασκούμενων έφτασε στην τράπεζα Barclays της Νέας Υόρκης, βρήκαν στην αλληλογραφία τους ένα σημείωμα. Το μήνυμα ήταν από τον προϊστάμενό τους ο οποίος τους έγραφε «Καλώς ήρθατε στην κόλαση».

Η συνέχεια του μηνύματος είχε ως εξής:

«Σας συνιστώ να φέρετε στο γραφείο ένα μαξιλάρι.Κάνει τον ύπνο κάτω από το γραφείο περισσότερο βολικό. Η πρακτική σας άσκηση είναι μια πραγματική δέσμευση 9 εβδομάδων. Ένας ασκούμενος ζήτησε άδεια για μια οικογενειακή συγκέντρωση κάποιο σαββατοκύριακο – του είπαν πως μπορεί να την πάρει. Επίσης, του ζήτησαν να παραδώσει το κινητό του και ν’ αδειάσει το γραφείο του».

Παρότι το μη εξουσιοδοτημένο μήνυμα στάλθηκε ως αστείο, κανένας δεν γέλασε όταν διέρρευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Οι αναμνήσεις για τον 21 ετών Moritz Erhardt εργαζόμενου σε υποκατάστημα της Τράπεζας της Αμερικής στο Λονδίνο, ο οποίος πέθανε μετά από συνεχή δουλειά 72 ωρών ήταν ακόμα νωπές.

Φάνηκε σαν η τράπεζα Barclays να θέτει την «ηθική της εργασίας» σε μια νοσηρή ακρότητα.

Μετά από 30 χρόνια νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης, το ωράριο 9-5 φαντάζει λείψανο μιας άλλης εποχής.

Οι θέσεις εργασίας είναι αδιάκοπες πηγές στρεσαρίσματος κι όλο και πιο επισφαλείς.

Η υπερβολική εργασία έχει γίνει ο κανόνας σε πολλές εταιρείες – γεγονός αναμενόμενο και θαυμαστό. Οτιδήποτε κάνουμε εκτός γραφείου – με οποιαδήποτε προσωπική ανταμοιβή – αμαυρώνεται.

Η χαλάρωση, τα χόμπι, η ανατροφή των παιδιών ή η ανάγνωση ενός βιβλίου, απορρίπτονται ως τεμπελιά. Τόσο ισχυρή είναι η μυθολογία της εργασίας.

Η τεχνολογία υποτίθεται πως θα μας απελευθέρωνε από τον τόσο μεγάλο καθημερινό φόρτο εργασίας, συχνά όμως χειροτερεύει τα πράγματα: το 2002, λιγότεροι από το 10% των εργαζομένων κοιτούσαν την αλληλογραφία τους εκτός γραφείου.

Σήμερα, με τη βοήθεια των tablets και των smart phones, το ποσοστό ανεβαίνει πάνω από το 50%. Κοιτάμε την αλληλογραφία μας ακόμα και πριν να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι.

Ορισμένοι παρατηρητές αναφέρουν πως σήμερα, οι εργαζόμενοι δεν «απενεργοποιούνται». Όπως και τα κινητά μας τηλέφωνα μπαίνουν σε κατάσταση αναμονής μόνο στο τέλος της ημέρας, όταν σέρνονται εξαντλημένοι πια στα κρεβάτια τους.

Κι όταν μιλάμε για διακοπές; Στις ΗΠΑ, μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στον κόσμο, οι εργαζόμενοι θεωρούνται τυχεροί αν καταφέρουν να πάρουν 2 εβδομάδες άδεια το χρόνο.

Ίσως να νομίζετε πως αυτή η ξέφρενη δραστηριότητα να συνδέεται άμεσα με τη βιολογική μας διατήρηση κι ότι θα λιμοκτονούσαμε χωρίς αυτήν.

Λες και το να γράφεις ηλίθια μηνύματα κάθε μέρα σε ένα στενό γραφείο είναι παρόμοιο με το κυνήγι και τη συλλογή τροφής μιας άλλης εποχής.

Ευτυχώς, βλέπουμε μια αλλαγή. Το κόστος της υπερβολικής εργασίας δεν μπορεί πλέον να περνά απαρατήρητο. Το μακροχρόνιο στρες κι η παρατεταμένη αδράνεια έχουν πια εκτεθεί ως δυνητικοί δολοφόνοι.

Οι ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Columbia χρησιμοποίησαν ανιχνευτές για να παρακολουθήσουν 8.000 εργαζόμενους ηλικίας άνω των 45 ετών.

Τα ευρήματα ήταν εντυπωσιακά. Ο μέσος όρος αδράνειας κατά τη διάρκεια της ημέρας ήταν 12.3 ώρες.

Οι εργαζόμενοι με πάνω από 13 ώρες εργασίας την ημέρα είχαν διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα από τους εργαζόμενους με 11.5 ώρες εργασίας.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το να κάθεσαι σε ένα γραφείο για μεγάλες περιόδους έχει παρόμοια επίδραση με το κάπνισμα και θα έπρεπε να υπάρχει προειδοποίηση για την υγεία.

Όταν ερευνητές του University College London εξέτασαν 85.000 εργαζόμενους, κυρίως μεσήλικες άντρες και γυναίκες, βρήκαν συσχέτιση μεταξύ της υπερβολικής εργασίας και καρδιαγγειακών ασθενειών, ιδιαίτερα ακανόνιστου καρδιακού παλμού ή κολπικής μαρμαρυγής, γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητες ενός εγκεφαλικού επεισοδίου έως και 5 φορές.

Τα εργατικά συνδικάτα αυξάνουν όλο και περισσότερο την ανησυχία τους για την υπερβολική εργασία κι ιδιαίτερα τις επιπτώσεις της στις διαπροσωπικές σχέσεις και την σωματική και ψυχική υγεία.

Ας πάρουμε την περίπτωση της IG Metall ένωσης της Γερμανίας.

Τον Ιανουάριο του 2018, 15.000 εργαζόμενοι (οι οποίοι κατασκευάζουν εξαρτήματα αυτοκινήτων για εταιρείες όπως η Porsche) ξεκίνησαν απεργία ζητώντας 28ωρη εβδομαδιαία εργασία με αμετάβλητες αμοιβές και συνθήκες.

Δεν είναι θέμα τεμπελιάς, ανέφεραν οι εργαζόμενοι, αλλά θέμα αυτό-προστασίας: δεν θέλουν να πεθάνουν πριν την ώρα τους.

Η επιστήμη είναι με το μέρος τους: μια έρευνα του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας διαπίστωσε πως οποιαδήποτε εργασία πάνω από τις 39 ώρες την εβδομάδα αποτελεί κίνδυνο για την ευημερία του εργαζόμενου.

Υπάρχει ένα υγειές κι αποδεκτό επίπεδο εργασίας;

Σύμφωνα με τον Αμερικανό ερευνητή Alex Soojung-Kim Pang, οι περισσότεροι σύγχρονοι εργαζόμενοι είναι παραγωγικοί για περίπου 4 ώρες την ημέρα: οι υπόλοιπες ώρες γεμίζουν με τεράστιες ανησυχίες.

Ο Pang υποστηρίζει, πως, η εργάσιμη ημέρα θα μπορούσε εύκολα να κλιμακωθεί χωρίς υπονόμευση του βιοτικού επιπέδου και της ευημερίας.

Υπάρχουν κι άλλες μελέτες που υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Για παράδειγμα, η Σουηδική κυβέρνηση, χρηματοδότησε ένα πείραμα στο οποίοι οι νοσηλευτές των γηροκομείων εργάζονταν έξι ώρες την ημέρα με μισθό οκταώρου. Το αποτέλεσμα; Μειωμένες άδειες ασθενείας, λιγότερο άγχος κι ένα άλμα παραγωγικότητας.

Όλα αυτά είναι πολύ ενθαρρυντικά. Όμως, σχεδόν όλες αυτές οι μελέτες επικεντρώνονται στο πρόβλημα λαμβάνοντας υπόψιν αριθμούς – τον χρόνο δηλαδή που αφιερώνεται στην εργασία χρόνο με το χρόνο. Πρέπει οι έρευνες να εμβαθύνουν και ν’ αρχίσουμε να εξετάζουμε τις συνθήκες της μισθωτής εργασίας.

Εάν μία εργασία είναι άθλια και φοβερά αγχωτική, ακόμα και λίγες ώρες εργασίας μπορεί να είναι ένας εφιάλτης.

Η ελευθερία, η δημιουργικότητα κι η τέχνη, απορροφούνται από την δραστηριότητα. Η δραστηριότητα γίνεται επιθετικότητα κι όχι ελευθερία.

Γιατί αυτό είναι σημαντικό;

Επειδή, υπάρχει ο κίνδυνος η απλή μείωση ωραρίου εργασίας να μην αλλάξει πολύ, όσο αφορά την υγεία, εάν οι θέσεις εργασίας είναι εγγενώς αποεπενδυτικές.

Για να καταστήσουμε τις θέσεις εργασίας περισσότερο ευνοϊκές για την πνευματική και φυσική μας ευημερία, σίγουρα είναι απαραίτητη η λιγότερη εργασία.

Μην ξεχνάμε, πως, οι θέσεις εργασίας είναι καλύτερες όταν η ιεραρχία είναι λιγότερο αυταρχική και τα καθήκοντα περισσότερο ποικίλα και ουσιαστικά.

Ο καπιταλισμός, δυστυχώς, δεν έχει καλό ιστορικό στη δημιουργία τέτοιων θέσεων εργασίας.

Σε μία έρευνα της YouGov, περισσότεροι από το 1/3 των Βρετανών εργαζόμενων πιστεύουν ότι η δουλειά τους δεν έχει νόημα.

Κι όταν το ηθικό του εργαζόμενου είναι τόσο χαμηλό τα κουπόνια γυμναστηρίου, τα προγράμματα αυτορρύθμισης και τα καλάθια των βιολογικών φρούτων που τους πετούν οι εργοδότες δεν παίζουν κανένα ρόλο.

Ακόμα κι ο πιο αφοσιωμένος υπάλληλος, θα αισθανθεί ότι λείπει κάτι ουσιαστικό. Η ζωή.