Στις 12/5 ο Χατζηδάκης παρουσιάζει το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που καταργεί εργασιακά δικαιώματα ενός αιώνα και την ελευθερία της συνδικαλιστικής δράσης. Από την επόμενη μέρα κιόλας αρχίζουν συζητήσεις στις ενώσεις των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Στις 19/5 η ΑΔΕΔΥ αποφασίζει απεργία στον δημόσιο τομέα για τις 3 Ιουνίου και στέλνει επιστολή στο ΕΚΑ, το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας, και στη ΓΣΕΕ για να βρεθεί κοινή ημερομηνία πριν την κατάθεση του νομοσχεδίου.

Η διοίκηση της ΓΣΕΕ, που έχει κηρύξει συνδικαλιστικό lockdown από την αρχή της πανδημίας, πραγματοποιεί συνέντευξη τύπου στις 25/5 μετά την συνάντηση με τον υπουργό για να μας πει ότι το νομοσχέδιο έχει και κάποιες καλές διατάξεις, και ότι θα συνεδριάσει στις 27/5. Ως εκείνη τη στιγμή δεν έχει κάνει πρόταση ούτε για διαδήλωση. Το ΕΚΑ καθυστερεί, αλλά κάνει σύσκεψη με τα σωματεία του στις 25/5. Αποφασίζει να περιμένει πρώτα την απόφαση της ΓΣΕΕ στις 27/5 και μόνο αν αυτή είναι αρνητική ως προς την προειδοποιητική απεργία, τότε να πάρει δική του απόφαση.

Η ΓΣΕΕ δεν συνεδριάζει τελικά ούτε στις 27/5, οπότε το ΕΚΑ κηρύσσει απεργία για τις 3 Ιουνίου ανοίγοντας τον δρόμο για πανεργατική απεργία στην Αττική. Αντίστοιχη απόφαση παίρνουν και άλλα μεγάλα εργατικά κέντρα πανελλαδικά. Έχουν προηγηθεί δεκάδες αποφάσεις σωματείων για απεργία στις 3 Ιουνίου, ανάμεσα σε αυτά και το ΣΕΤΗΠ μετά από Γενική Συνέλευση. Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η πρόταση της πλειοψηφούσας παράταξης του ΠΑΜΕ στο ΣΕΤΗΠ ήταν για απεργία στις 3 Ιουνίου εξουσιοδοτώντας όμως το Δ.Σ. να την μεταφέρει αν η ΓΣΕΕ πάρει διαφορετική απόφαση. Στάση που κατά την άποψή μας δηλώνει αναποφασιστικότητα και δεν πιέζει τις ξεπουλημένες ηγεσίες στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα.

Η διοίκηση της ΓΣΕΕ συνεδριάζει αιφνιδιαστικά την Δευτέρα 31/5 και παίρνει διασπαστική απόφαση για απεργία στις 10 Ιουνίου. Οι ξεπουλημένες ηγεσίες της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ σε ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ τρέχουν αμέσως να μεταφέρουν την απεργία κάνοντας την χάρη στον Παναγόπουλο. Δεν κράτησαν όμως διαφορετική στάση ούτε οι δυνάμεις της ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ) και του ΠΑΜΕ που μπορούσαν να καθορίσουν τις εξελίξεις. Κι ενώ υπήρχε η ευκαιρία το μέτωπο πρωτοβάθμιων και κλαδικών σωματείων, ομοσπονδιών, ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ να κρατήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, να διατηρήσει την απεργία στις 3 Ιουνίου και να γυρίσει την πλάτη στην παρέα του Παναγόπουλου, με ευθύνη όλων των παραπάνω αυτή χάθηκε.

Είναι σαφές ότι υπάρχει η αναγκαιότητα για μία άλλη οργάνωση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα με συντονισμό των σωματείων στη βάση, άλλη μορφή δευτεροβάθμιας οργάνωσης και πάνω απ’ όλα πραγματική δημοκρατία που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας. Ακόμα κι έτσι όμως υπάρχει αγώνας πέρα και έξω από τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό σήμερα. Το Radical I.T. καλεί όλους και όλες τις εργαζόμενες του κλάδου να κάνουν δική τους υπόθεση την πανελλαδική-πανεργατική απεργία, να την προπαγανδίσουμε από κοινού, κανείς και καμία να μην δουλέψει στις 10 Ιουνίου. Απεργούμε μαζικά, στηρίζουμε το μπλοκ του Radical I.T. στο δρόμο και στέλνουμε μήνυμα ανατροπής: το κατάπτυστο νομοσχέδιο Χατζηδάκη θα μείνει στα χαρτιά!