Το έχουμε πει πολλές φορές ότι οι αντεργατικοί νόμοι περνούν πατώντας πάντοτε πάνω σε πράγματα που ήδη συμβαίνουν. Και όντως, ο κλάδος της πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών συχνά είναι «πρωτοπόρος», και πολλές φορές παράνομα έχουμε δει μπροστά μας πράγματα που κατά τα άλλα «εισάγει για πρώτη φορά» ο επικείμενος εργασιακός νόμος που φέρνει η κυβέρνηση. Το σίγουρο είναι ότι ο Χατζηδάκης δεν τα σκέφτηκε αυτά από μόνος του, αλλά κάποιος τον καθοδήγησε.

Εμείς λέμε ξεκάθαρα ότι αυτός ο νόμος δεν θα επιτρέψουμε να περάσει, και θα αγωνιστούμε, θα απεργήσουμε για αυτό στις 10 Ιουνίου και όποτε ξανά χρειαστεί! Τα μέλη του Radical I.T. δουλεύουμε σε τέτοιες επιχειρήσεις του κλάδου και τα ζούμε. Και συχνά ακούμε, πολλές φορές καλοπροαίρετα, σε συζητήσεις με συναδέλφους, εύλογα ερωτήματα πάνω στον νέο νόμο. Επιτρέψτε μας λοιπόν μια μικρή καταγραφή των επιχειρημάτων μας, με μορφή ερωταπαντήσεων.

Γιατί λοιπόν απεργούμε;
Ορίστε μερικοί λόγοι

Δεν είναι καλή φάση να δουλεύω 10ωράκια και να τα παίρνω μετά σε 3ήμερα ΠΣΚ;

Το πιστεύεις στα αλήθεια ότι θα πηγαίνει έτσι; Κοίτα γύρω σου. Έχουμε όλοι δουλέψει υπερωρίες χωρίς να τις πληρωθούμε. Έχουμε όλοι ζήσει αυτές της μέρες του “deadline”, με το τεράστιο στρες και πίεση για να παραδώσουμε στην ώρα μας. Υπάρχει ορολογία γι’ αυτό, και λέγεται crunch time. Φαντάζεσαι πόσα περισσότερα θα γίνουν τα crunch times, μετά την ψήφιση του νόμου; Οι εργαζόμενοι/ες θα ζουν ένα μεγάλο μέρος του εργασιακού τους βίου σε αφόρητες ψυχολογικά συνθήκες, με “αντάλλαγμα” μερικά ρεπό, όταν και εάν τα πάρουν. Και, μιλώντας για ρεπό, τι γίνεται με αυτά εάν λήξει η σύμβαση; Ή ακόμα χειρότερα, εάν υπάρξει απόλυση; Ο νόμος δεν προβλέπει τίποτα.

Με τις απλήρωτες υπερωρίες, μιλάμε για μειωμένη αξία του εργάσιμου χρόνου μας.Δουλεύουμε περισσότερο, πληρωνόμαστε τα ίδια! Αν οι εργοδότες πιστεύουν ότι “δεν βγαίνει η δουλειά”, τότε οφείλουν να προσλάβουν περισσότερους/ες, και όχι να μας ξεζουμίζουν.

Μα αφού όλο αυτό είπαν ότι θα γίνεται σε συνεννόηση με το αφεντικό, αν δω ότι δεν με συμφέρει μπορώ να αρνηθώ.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα «συνεννοήσεων» με το αφεντικό. Μέσα στην πανδημία είδαμε κατά κόρον εργοδότες να μας βγάζουν σε αναστολή, αλλά εμείς να συνεχίζουμε να δουλεύουμε κανονικά! Σε άλλους κλάδους, ειδικά στην εστίαση, είναι σύνηθες το σκηνικό να βάζει ο εργοδότης το δώρο Πάσχα ή Χριστουγέννων στην τράπεζα για να φαίνεται νόμιμος, σε «συνεννόηση» με τον εργαζόμενο να του το επιστρέψει πίσω σε cash! 

«Συνεννοημένα», επειδή πολλές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς υπό το φόβο της ανεργίας, έχουμε υποκύψει σε απληρωσιά, υπερωρίες, κακές συμπεριφορές και πολλά άλλα. Το ξέρουμε όλοι/ες πως όταν καθόμαστε ατομικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον εργοδότη, είναι πάντα αυτός που έχει το πάνω χέρι στη “συνεννόηση”. Το βάρος αλλάζει μεριά μόνο αν πάμε συλλογικά, πολλοί με έναν!

Δεν είναι καλή φάση που θεσπίζεται η τηλεργασία;

Καταλαβαίνουμε ότι η τηλεργασία ως ένα βαθμό έχει διευκολύνει από άποψη χρόνου πολλούς/ες με τις οικιακές δουλειές, με τον χρόνο από και προς τη δουλειά, με τις οικογενειακές υποχρεώσεις ειδικά αν έχουν παιδιά κλπ. Όμως είναι κάτι που κρύβει πολλούς κινδύνους. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε εκτενώς στις ψυχολογικές επιπτώσεις, του να μην έρχεσαι σε φυσική επαφή με τους συναδέλφους και να μετατρέψεις το ίδιο σου το σπίτι σε χώρο δουλειάς, κάνοντας έτσι δυσδιάκριτο το όριο μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου. Με την τηλεργασία καταγράφεται τεράστια αύξηση του εργασιακού στρες λόγω της διαρκούς διαθεσιμότητας. Αν μια φορά οι υπερωρίες μας “περνάνε στο ντούκου” στο γραφείο, ας σκεφτούμε λίγο πόσο πιο “αθόρυβες” θα είναι αν τις κάνουμε από το σπίτι!

Προβλέπεται λοιπόν ρύθμιση της τηλεργασίας, χωρίς να διευκρινίζουν τι θα γίνει σε περίπτωση που την αρνηθεί ο εργαζόμενος/η, και φυσικά δεν αναφέρεται το παραμικρό για τα έξοδα που επωμιζόμαστε λόγω αυτής (εξοπλισμός, ρεύμα, θέρμανση/ψύξη, διαδίκτυο, τηλέφωνο κλπ).

Επιπρόσθετα σε αυτό, θεωρούμε σημαντικό να μπορούν οι συνάδελφοι/ες να συνευρίσκονται στον εργασιακό τους χώρο. Να ανταλλάζουν εμπειρίες, να αναδεικνύονται και να συζητούνται όσα ζητήματα ανακύπτουν. Η συλλογική δράση ζωντανεύει και αποδίδει στον εργασιακό μας χώρο, με όλους/ες από κοντά με συζήτηση και συναδελφική αλληλεγγύη. Η τηλεργασία μπορεί να έχει οδυνηρά αποτελέσματα στην συνδικαλιστική και σωματειακή δράση, ακόμα και να χρησιμοποιηθεί ως απεργοσπαστικό μέτρο.

Και γιατί να εμπιστευτώ τους συνδικαλιστές; Ακούω συνδικαλισμός και σκέφτομαι άεργους παραγοντίσκους, που απλώς ζητάνε ψήφους και κάνουν κρυφά κανονίσματα.

Οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτή την εικόνα είναι οι «επίσημοι εκπρόσωποι των εργαζόμενων», δηλαδή η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, που έχει πάρει εδώ και καιρό θέση ανοιχτά υπέρ των εργοδοτών. Δυστυχώς τέτοιους μπορείς να συναντήσεις σε πολλούς χώρους δουλειάς, και συμφωνούμε, είναι όντως σιχαμεροί!

Αλλά σε διαβεβαιώνουμε: δεν είμαστε όλοι έτσι! Ειδικά στον κλάδο μας υπάρχουν σωματεία σε πολλούς χώρους εργασίας, που μάχονται πραγματικά υπέρ των εργαζόμενων. Και αυτά τα σωματεία είναι ενεργά, απαρτίζονται από πολύ κόσμο και μπορείς κάλλιστα να τους απευθυνθείς για οτιδήποτε χρειαστείς. Υπάρχει ακόμα αγωνιζόμενος κόσμος στους εργασιακούς χώρους, και γι’ αυτό θέλουν να του βάλουν κι άλλα εμπόδια, όπως η ποινικοποίηση του διαμοιρασμού ανακοινώσεων στους κοινόχρηστους χώρους της επιχείρησης.

Το λέμε φωναχτά: για εμάς συνδικαλισμός είναι οργάνωση και αλληλεγγύη για να πετύχουμε μαζί όσα δεν μπορεί ο καθένας μόνος του! Εμείς, τα μέλη του Radical I.T., δουλεύουμε στις ίδιες εταιρείες με σένα, και πιστεύουμε στη συλλογική διεκδίκηση για μια καλύτερη δουλειά και ζωή. Γι’ αυτό συμμετέχουμε στο κλαδικό σωματείο στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική, το ΣΕΤΗΠ, το οποίο μάλιστα έχει προκηρύξει και απεργία στις 10/6 ενάντια στον επικείμενο νόμο της κυβέρνησης που περιγράφουμε εδώ. Αυτό σημαίνει ότι έχεις κάλυψη για να απεργήσεις!

Ναι αλλά κερδίζουμε τίποτα με τις απεργίες;

Το γιατί φτάσαμε ως εδώ, με απόσταση χρόνων από την τελευταία φορά που το εργατικό κίνημα κατάφερε να απεργήσει μαζικά, και με τη συμμετοχή ειδικά στον ιδιωτικό τομέα να είναι μικρή, είναι μια τεράστια συζήτηση. Οι κύριοι υπεύθυνοι είναι αυτοί που αναφέραμε παραπάνω, οι “επίσημοι εκπρόσωποι των εργαζόμενων” που κάνουν ο,τι περνά από το χέρι τους για να αποτύχουμε.

Όμως έχουμε δει πολλές φορές, κάτω από την πίεση του κόσμου, κυβερνήσεις να κάνουν πίσω! Φαντάζεσαι να μην είχαν συμβεί οι πρόσφατες διαδηλώσεις στη Νέα Σμύρνη και τις υπόλοιπες γειτονιές; Θα είχαμε παντού μπάτσους, πάνω από τα κεφάλια μας και μέσα στα σπίτια μας. Αναγκάστηκαν να «μαζευτούν» γιατί δέχτηκαν πίεση. Αντίστοιχα, εμείς θέλουμε στις 10 Ιούνη να δημιουργηθεί ένα πανελλαδικό απεργιακό γεγονός. Θέλουμε για άλλη μια φορά υπό το βάρος της πίεσης των εργαζόμενων η κυβέρνηση να αναδιπλωθεί!

Δεν είναι τυχαίο που θέλουν να χτυπήσουν το δικαίωμα στην απεργία. Είναι ο μεγαλύτερός τους φόβος, οι πανεργατικές απεργίες που παγώνουν τα πάντα και διεκδικούν. Γι’ αυτό και θεσπίζουν υπέρμετρους περιορισμούς, έτσι ώστε να τις βγάζουν μονίμως παράνομες και καταχρηστικές. Θεσπίζουν και απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, όπως το 33% προσωπικό ασφαλείας σε κλάδους που πραγματικά δεν χρειάζεται.

Από το να ρισκάρω τη δουλειά μου, καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου.

Το μεγαλύτερο ρίσκο για τη δουλειά μας είναι ο ίδιος ο νόμος που πάει να ψηφιστεί. Κάνει την απόλυση για τον εργοδότη πιο εύκολη από ποτέ. Έχουμε δει πολλές φορές επαναπρόσληψη συναδέλφων/σων που τα δικαστήρια έκριναν ότι η απόλυσή τους ήταν άδικη και καταχρηστική. Πλέον η επαναπρόσληψη αντικαθίσταται με την καταβολή «επιπλέον αποζημίωσης αν το επιτρέπουν τα οικονομικά της επιχείρησης»! Εν ολίγοις, ο φόβος της απόλυσης για εμάς αυξάνεται, οι εκβιαστικές συμπεριφορές των αφεντικών αυξάνονται, γιατί πολύ απλά, «τους παίρνει».

Αν μου συμβεί το οτιδήποτε μπορώ να προσφύγω στο ΣΕΠΕ.

Το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, παρά τις πολλές του ανεπάρκειες και την ολιγωρία του σε πολλές περιπτώσεις, ήταν ένας τρόπος για εμάς να καταγγείλουμε εργοδοτικές αυθαιρεσίες και να βρούμε το δίκιο μας, όμως ο νόμος φέρνει και αλλαγές σε αυτό αποδυναμώνοντάς το πάρα πολύ! Ο νόμος μετατρέπει τον ΣΕΠΕ σε “Ανεξάρτητη Αρχή”, απομακρύνοντάς το από τον φυσικό του χώρο, και αναθέτει την εποπτεία του σε πλήρως ελεγχόμενες από την κυβέρνηση – και εντελώς αποδυναμωμένες – δομές.

Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς

135 χρόνια από την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά του Σικάγο όπου κερδήθηκε το οκτάωρο, η κυβέρνηση κάνει το χατίρι στα αφεντικά και νομοθετεί την κατάργησή του. Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή έρχεται να ικανοποιήσει τους πιο διακαείς πόθους του ΣΕΒ και των μεγάλων εργοδοτών. Η κυβέρνηση θέλει να “βγάλει τα σπασμένα” της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων που κράτησαν την κοινωνία όρθια μέσα στην πανδημία.

Η πανδημία του Covid-19 στέλνει ένα μήνυμα πιο επίκαιρο από ποτέ: είναι ο κόσμος της εργασίας που αν σταματήσει, σταματάνε όλα γύρω του. Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς: οι γιατροί και οι νοσηλεύτριες, οι εργαζόμενες στα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία, οι κούριερ και οι διανομείς, οι δικές μας τηλεφωνήτριες και οι τεχνικοί, όσοι και όσες κράτησαν την κοινωνία όρθια.

Δε θα γίνουμε εργαζόμενοι-ρομπότ, οκτώ ώρες δουλειάς είναι ήδη πολλές! Σήμερα μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερες ώρες και να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο από ποτέ. Ειδικά στον δικό μας κλάδο ξέρουμε από πρώτο χέρι πόσο έχει αυξηθεί η παραγωγικότητα με την είσοδο της τεχνητής νοημοσύνης και των αυτόματων μηχανών στην παραγωγή.

Αλληλεγγύη-οργάνωση-διεκδίκηση στους χώρους δουλειάς για να μείνει στα χαρτιά το νομοσχέδιο-έκτρωμα

Πέμπτη 10 Ιουνίου απεργούμε όλοι και όλες με το μπλοκ του Radical I.T. στα Χαυτεία (Σταδίου και Αιόλου) στις 10:30 π.μ.