Η φετινή 25^η Νοεμβρίου, η διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, έρχεται, δυστυχώς, να βρει τις γυναίκες σε πολύ δυσμενείς συνθήκες. Οι 13 γυναικοκτονίες που έγιναν γνωστές μόνο το 2021 αποτελούν την πιο τραγική απόδειξη ότι η έμφυλη βία και κακοποίηση αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία. Η αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας την περίοδο του λοκντάουν έρχεται να ενισχύσει ακόμη περισσότερο αυτή τη θλιβερή διαπίστωση και να αναδείξει πως η πατριαρχία εξουσιάζει την καθημερινότητα μιας γυναίκας.

Η έμφυλη ανισότητα αποτελεί αφετηρία για τη δημιουργία ενός κομματιού το οποίο θα είναι πολύ πιο εκμεταλλεύσιμο και ευέλικτο και ταυτόχρονα πολύ πιο φοβισμένο ως συνέπεια σεξιστικών συμπεριφορών που μπορεί να κυμαίνονται από ένα σφύριγμα στο δρόμο, μέχρι και τη δολοφονία λόγω φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό συμπεριλαμβάνει και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα τα οποία η πατριαρχία αφήνει στο περιθώριο, βιώνοντας με τον πιο σκληρό τρόπο την διαφορετικότητά τους από τα κυρίαρχα πρότυπα.

Σε παγκόσμιο επίπεδο οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχουν δυσκολότερη πρόσβαση στην εκπαίδευση και την εργασία, τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλότερα, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η μερική απασχόληση είναι εντονότερες, ενώ εργάζονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό με χαμηλότερους μισθούς ή χωρίς ασφάλιση. Τη στιγμή που οι κοινωνικές δομές διαλύονται, οι γυναίκες σηκώνουν ταυτόχρονα το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας του σπιτιού και των μελών της οικογένειας, με αρνητικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους.

Ο νόμος Χατζηδάκη έρχεται να εντείνει ακόμη περισσότερο αυτό το φαινόμενο μέσω της απελευθέρωσης του ωραρίου ως συνέπεια της τηλεργασίας και της απουσίας οποιασδήποτε δικλείδας ασφαλείας απέναντι στις υπερωρίες και την εντατικοποίηση της δουλειάς. Ενώ ταυτόχρονα στον ίδιο νόμο αναφέρεται, ότι σε περιπτώσεις καταγγελίας σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, ένας από τους δύο θα απομακρύνεται από τον χώρο εργασίας, χωρίς να μεριμνά αν αυτός θα είναι ο θύτης ή το θύμα.

Ιδιαίτερα στους χώρους των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, ο σεξισμός διαπερνά το σύνολο του κλάδου. Το κυρίαρχο πατριαρχικό αφήγημα θέλει μια γυναίκα προγραμματίστρια λιγότερο ικανή από έναν άντρα και μια γυναίκα τηλεφωνήτρια πιο ευχάριστη για τους πελάτες στην άλλη άκρη του ακουστικού. Είναι πολλές μάλιστα οι εταιρείες εκείνες που χτίζουν την υποτιθέμενη συμπεριληπτική εικόνα τους διατρανώνοντας πως οι χώροι τους είναι ένα safe space για γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ενώ στην πραγματικότητα διατηρούν τις διακρίσεις και την σκληρή εκμετάλλευση του συνόλου των εργαζομένων.

Όμως αυτή η ζοφερή πραγματικότητα δημιουργεί, πέρα από τάσεις υποταγής, και τάσεις χειραφέτησης που έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ριζοσπαστικοποίησης των γυναικών και των θηλυκοτήτων ευρύτερα. Το βλέπουμε στην Πολωνία, το βλέπουμε στην Αργεντινή. Το βλέπουμε κι εδώ. Το κύμα καταγγελιών για παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις στον πολιτισμό και τον αθλητισμό είναι αποτέλεσμα ενός συνολικού ρεύματος αντίδρασης απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.

Ο αγώνας των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη καταπίεση δεν μπορεί παρά να έρχεται σε σύγκρουση με τον πυρήνα της ίδιας της εκμετάλλευσης. Τα αιτήματα για κρατικές δομές υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας, για κοινωνικές δομές προστασίας της μητρότητας και φροντίδας του παιδιού, για κατάργηση της ανεργίας και της επισφάλειας, για σταθερή εργασία με αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη δικαιώματα, για συνολική κατάργηση των ανισοτήτων και των διακρίσεων, της αυτοδιάθεσης του σώματος και της ελεύθερης έκφρασης, αφορούν όλο το σύνολο της εργατικής τάξης και ανοίγουν το δρόμο για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Εμείς στεκόμαστε στο πλάι κάθε γυναίκας και κάθε θηλυκότητας που βιώνει τη βία και την κακοποίηση και καλούμε όλες αυτές τις γυναίκες και υποκείμενα να σπάσουν τη σιωπή τους και να απευθυνθούν σε σωματεία και αγωνιστικές και φεμινιστικές συλλογικότητες για να μπει ένα φρένο σε τέτοια περιστατικά. Ο συλλογικός δρόμος είναι ο μόνος νικηφόρος!

25 Νοεμβρίου, 6.30μμ πλατεία Κλαυθμώνος