Μετά το “φως στο τούνελ” της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την έξοδο στις αγορές του Σαμαρά, που είχε ως συνέπεια την ψήφιση ενός νέου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ακολουθεί ένα νέο ”έργο”. Το “τέλος των μνημονίων”, μια παράσταση στην οποία είτε θα συνεχίσουμε να είμαστε απλώς θεατές και να ανεχόμαστε τα πλεονάσματα του 3,5%  κάθε χρόνο ή θα αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε αυτές τις συμφωνίες και τις αντιλαικές πολιτικές, που θα επιφέρουν.

Πιο συγκεκριμένα, την επόμενη 4ετία θα βρεθούμε απέναντι σε μειώσεις συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου ορίου, που σημαίνει φορολόγηση ακόμα και για πολύ χαμηλά εισοδήματα, πλειστηριασμούς λαικών κατοικιών, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας και μνημονιακούς προυπολογισμούς, όσον αφορά στις κοινωνικές παροχές και στα δημόσια αγαθά.  

Και όλα αυτά, σε μια περίοδο που κανένας μνημονιακός νόμος δεν έχει καταργηθεί, μιας και η δοκιμαστική περίοδος του ενός χρόνου παραμένει όπλο στα χέρια των εργοδοτών, το σύνολο των διατάξεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τη διαιτησία παραμένει αναλλοίωτο και η επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων παραμένει και πάλι στην ευχέρεια των εργοδοτών. Σε όλα τα  παραπάνω, προστίθεται φυσικά και ο τρόπος ορισμού του κατώτατου μισθού, ο οποίος θα ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση με κριτήρια την ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη και την κερδοφορία της εργοδοσίας.

Σε όλα αυτά, οι μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου έχουν αρχίσει ήδη να παίρνουν θέση. Δεν είναι πρωτόγνωρο για εμάς να δεχόμαστε πιέσεις, για να δουλέψουμε 9ωρα αλλά και παραπάνω ώρες, προκειμένου να βγει το project… Συμβαίνει σε πολλές εταιρίες εδώ και καιρό, απλώς το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρούμε μια συντονισμένη κίνηση των εργοδοτών για επιβολή μέσω και των συμβάσεων μας, 9ωρης εργασίας, έτσι όπως συνέβη πρόσφατα στη Vodafone, αλλά και σε άλλες εταιρίες του κλάδου. Σε αυτά προστίθενται η εντατικοποίηση της εργασίας μας και ο “μπαμπούλας” της απόλυσης για όσες/ους δεν συμμορφώνονται.

Από όλα τα παραπάνω, προκύπτει η ανάγκη όχι μόνο της υπεράσπισης των κεκτημένων δικαιωμάτων αλλά και η επέκταση τους. Όταν οι εργοδότες μας πανηγυρίζουν για τα κέρδη τους και την αύξηση του κύκλου εργασιών, εμείς γνωρίζουμε το ποιες/οί τα παράγουν και πρέπει να τα καρπωθούν.
Για αυτό το λόγο, τόσο οι εργαζόμενοι του κλάδου μας, όσο και το σύνολο του κόσμου της εργασίας πρέπει να αγωνιστούμε ενωτικά και αποφασιστικά απέναντι στην εργοδοσία και τις κυβερνητικές πολιτικές, που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους.
Ξεκινώντας, από μια ευχάριστη στιγμή για εμάς. Τη στιγμή, που με τις τροποποιήσεις μας και τις προτάσεις μας θα συνδιαμορφώσουμε το τελικό κείμενο της κλαδικής σύμβασης εργασίας και θα παλέψουμε να γίνει κτήμα όλων των εργαζόμενων του κλάδου και να βρει συμμάχους όλα τα επιχειρησιακά σωματεία σε αυτόν.

Στη βάση αυτή, θεωρούμε αναγκαία και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων του συνόλου των εργαζομένων, έτσι ώστε να ασκήσουμε τη μέγιστη δυνατή πίεση στην εργοδοσία και να τη χτυπήσουμε εκεί “που την πονάει”.

Απεργία λοιπόν! Την 1η Νοέμβρη, μαζί με τα σωματεία εκείνα, που επιδιώκουν την -από  τα κάτω- οργάνωση των εργαζομένων, κόντρα στις συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που καμία σχέση δεν έχουν με τα προβλήματα που βιώνει ο κόσμος της εργασίας. Μια απεργία που προετοιμάζεται από την αρχή του καλοκαιριού και θα θέλαμε το σύνολο των αγωνιστικών δυνάμεων να τη στηρίξουν, βάζοντας τέλος στην διάσπαση του εργατικού κινήματος, που αποτελεί “βούτυρο στο ψωμί” της εργοδοσίας.

Καλούμε λοιπόν κάθε εργαζόμενο/η του κλάδου να συμμετέχει ενεργά στη συνέλευση του ΣΕΤΗΠ, την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου, στις 18:30, στην αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων (Βερανζέρου 1, πλατεία Κάνιγγος)