Άλλη μια χρονιά που η 25η Νοέμβρη, η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, υπενθυμίζει όλα όσα μας καταπιέζουν, όλα όσα βιώνουμε γυναίκες, θηλυκότητες και λοατκια+ υποκείμενα στην σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία. 

Άλλη μια χρονιά που βρίσκει την ελληνική κοινή γνώμη να “συγκλονίζεται” από περιστατικά trafficking, κακοποιήσεις παιδιών, βιασμούς και γυναικοκτονίες και να “σοκάρεται” από την καταγωγή και το κοινωνικό στάτους των θυτών όταν είναι ευυπόληπτοι πολίτες, μαγαζάτορες, πολιτικοί, δημοφιλείς ηθοποιοί, μπάτσοι και ιερείς.  

Άλλη μια χρονιά που η αστική δικαιοσύνη δεν αποφαίνεται υπερ των θυμάτων στην πλειοψηφία των περιστατικών αλλά αντιθέτως συγκαλύπτει βιασμούς και κακοποιήσεις πόσο μάλλον αν εμπλέκονται γόνοι πλούσιων οικογενειών. Ταυτόχρονα, είναι η ίδια δικαιοσύνη που εφαρμόζοντας το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα εγκλωβίζει χιλιάδες γυναίκες σε μια κακοποιητική συνθήκη ζωής.

Άλλη μια χρονιά που τα ΜΜΕ βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα για τα θύματα, πόσο τα ‘θελαν και τα ‘παθαν και πόσο δεν πρόσεχαν τις παρέες τους, πόσο αποκλείεται αυτός ο άγιος άνδρας να έφτανε σε αυτό το σημείο αν δεν τον είχε προκαλέσει. 

Για μας όμως και για όσες και όσα βιώνουμε καθημερινά στις ζωές μας τι σημαίνει πατριαρχία, τα περιστατικά αυτά μας θλίβουν και μας εξοργίζουν. Ως θηλυκότητες, γυναίκες, εργαζόμενες, άνεργες, μετανάστριες… ξέρουμε πολύ καλά πως είναι περπατάς στο δρόμο με τα κλειδιά στο χέρι, να υπομένεις το catcalling, να αμείβεσαι λιγότερο για την ίδια δουλειά με έναν άντρα συνάδελφο, να φοβάσαι να αντιμιλήσεις στα αρσενικά του οικογενειακού/κοινωνικού περίγυρου, να επιβαρύνεσαι με τη φροντίδα των παιδιών ή/και των ηλικιωμένων στο σπίτι.

Συγκεκριμένα, στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών και της Πληροφορικής, ο σεξισμός είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Παρόλο που η corporate λογική εγκαλείται καπιταλιστικές, φιλελεύθερες φανφάρες με το “Women in STEM”, τον στοχο για 50-50 και την εξάλειψη των διακρίσεων μεταξύ των εργαζομένων, κάνει ταυτόχρονα pink washing αναφέροντας την εκάστοτε εταιρεία ως safe space για την έκφραση και την εργασία λοατκια+ υποκειμένων και γυναικών.

Προφανώς καμία δεν περιμένει την αναγνώρισή της από τις fancy εταιρείες που χτίζουν την υποτιθέμενη συμπεριληπτική εικόνα τους στις πλάτες μας. Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες που το πρόσχαρο προσωπείο πέφτει και συναδέλφισσες μας απολύονται επειδή εγκυμονούν ή δεν είναι ιδιαίτερα πρόσχαρες και δεκτικές. 

Η κυβέρνηση έρχεται να επισφραγίσει τη δυσμενή θέση των εργαζόμενων γυναικών με τον νόμο Χατζηδάκη. Η απελευθέρωσης του ωραρίου – ως συνέπεια της τηλεργασίας και της απουσίας οποιασδήποτε δικλείδας ασφαλείας απέναντι στις υπερωρίες και την εντατικοποίηση της δουλειάς – κάνει δυσδιάκριτα τα όρια δουλειάς και φροντίδας του σπιτιού και των μελών του προσθέτοντας ένα ακόμη βάρος στο ρόλο που καλείται να έχει μια γυναίκα. Ταυτόχρονα στον ίδιο νόμο αναφέρεται, ότι σε περιπτώσεις καταγγελίας σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, ένας από τους δύο θα απομακρύνεται από τον χώρο εργασίας, χωρίς να μεριμνά αν αυτός θα είναι ο θύτης ή το θύμα. 

Όταν όμως χτυπάνε/δολοφονούν μια απαντάμε όλες! 

Χαραγμένη έχει μείνει η 16η Σεπτεμβρίου 2022, η ημερομηνία που η 22χρονη Ιρανή Μαχσά Αμίνι δολοφονείται στην Τεχεράνη, από την αστυνομία ηθικής επειδή ερχόταν η αμφίεση της σε αντίθεση με τους θεοκρατικούς νόμους του Ιράν. Η δολοφονία της πυροδοτεί κύμα φεμινιστικών διαδηλώσεων που γρήγορα παίρνουν την μορφή λαϊκής εξέγερσης που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα μετρώντας 416 νεκρούς. Μπορεί το περιστατικό αυτό να μας φαίνεται “μακρινό” ή και απίθανο στην “πολιτισμένη” Δύση όμως δεν απέχει καθόλου από τον έλεγχο που θέλουν να έχουν Κράτος και Εκκλησία στα σώματά μας.  Θυμίζουμε τις πρόσφατες δηλώσεις της Ιερά Συνόδου (με τις ευλογίες της κυβέρνησης) σχετικά με τις αμβλώσεις και τον φονικό τους χαρακτήρα. 

Βλέποντας λοιπόν τον κλοιό για όλες και όλα μας να στενεύει, δεν μπορούμε παρα να αντισταθούμε και να φωνάξουμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Καμία άλλη δολοφονημένη! Τον έλεγχο για τα σώματά μας τον έχουμε εμείς! 

Αιτούμαστε κοινωνικές δομές προστασίας της μητρότητας και φροντίδας του παιδιού, κρατικές δομές υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας, κατάργηση της ανεργίας και της επισφάλειας, πλήρως καλυμμένες άδειες μητρότητας και έμμηνου ρύσης, σταθερή εργασία με αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη δικαιώματα, συνολική κατάργηση των ανισοτήτων και των διακρίσεων, αυτοδιάθεση του σώματος και της ελεύθερης έκφρασης, έχοντας στο μυαλό μας πως για να είναι κερδοφόρος ο αγώνας μας δεν μπορεί παρά να συγκρούεται πλήρως με την πατριαρχία και τον καπιταλισμό. 

Τα αιτήματα αυτά αφορούν όλο το σύνολο των εργαζομένων και ανοίγουν το δρόμο για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπιέσεις.

Στεκόμαστε στο πλάι κάθε γυναίκας και κάθε θηλυκότητας που κακοποιείται αλλά σιωπά, που κακοποιείται αλλά μιλά!  

Καλούμε όλες και όλα να σπάσουν τη σιωπή τους και να απευθυνθούν σε σωματεία, αγωνιστικές και φεμινιστικές συλλογικότητες και εμείς θα είμαστε εκεί να ακούσουμε και να βγούμε μπροστά μέχρι να τιμωρηθούν οι όλοι οι θύτες!

Συλλογικά μπορούμε να νικήσουμε!

Συγκέντρωση – Πορεία Παρασκευή 25 Νοέμβρη

Αθήνα | 18:30 | Ομόνοια