Αναδημοσιεύουμε καταγγελία συναδέλφισσας που απολύθηκε εκδικητικά από την εταιρεία OKTO.

• Απαιτούμε την άμεση επαναπρόσληψή της
• Καλούμε σε σχετική κινητοποίηση στα γραφεία της εταιρείας (Νεαπόλεως 12, Μαρούσι) την Πέμπτη 9/3 στις 18:00

Η  OKTO είναι μια fintech εταιρεία στον κόσμο του digital payment, με το προιόν της το OKTO wallet να απευθύνεται κυρίως σε παίχτες τυχερών παιχνιδιών. Αν και τα χρόνια ζωής της είναι μόλις τέσσερα, τα κέρδη της βρίσκονται σε αύξουσα πορεία, με την επέκταση της σε αγορές , πέραν της Ε.Ε., όπως είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου η χαρτοπαιξία απαγορεύεται, μόνο όταν βρίσκεται σε νομική, εδαφικοποιημένη μορφή, όπως ένα καζίνο και ένα ΠΡΟΠΟτζίδικο, άρα μη αντιμετωπίζοντας τον κλασικό ανταγωνισμό της αγοράς.

Σε αυτή την εταιρεία, που διατείνεται πως εργοδότες, μάνατζερς και εργαζόμενες είναι μια οικογένεια, το κλίμα όντως, μπορεί και θυμίζει μια πραγματική, ελληνική, τοξική οικογένεια, χωρίς κανέναν υποτυπώδη, εργασιακό ‘επαγγελματισμό’ και σεβασμό. Ο λόγος στο τμήμα της εξυπηρέτησης πελατών, όπου υπό την ηγεσία της μάνατζερ, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έρχονταν αντιμέτωποι με προσβλητικά σχόλια, εντάσεις, ψυχολογικό πόλεμο, δημιουργία ενός ανταγωνιστικού κλίματος μεταξύ συναδέλφων, όλα υπό την καθοδήγηση της supervisor. Το τμήμα αυτό ήταν υποστελεχωμένο για τις απαιτήσεις του φόρτου εργασίας και μετρώντας στην αρχή 2 άτομα, δεν διέθετε καν μια υποτυπώδη εκπαίδευση για μια νέα εργαζόμενη. Έτσι, ενώ σε άλλα εργασιακά περιβάλλοντα στο τμήμα εξυπηρέτησης συνηθίζεται ένα training οριακά, διάρκειας μήνα, στην ΟΚΤΟ θεωρούνταν αυτονόητο πως το βάρος αυτής τη γνώσης θα έπεφτε στους «παλιούς» συναδέλφους, οι οποίοι παράλληλα με τις καθημερινές εργασιακές απαιτήσεις, έπρεπε να φέρουν εις πέρας και μια «εκπαίδευση» που και οι ίδιοι την έμαθαν εμπειρικά. Σε αυτή τη συνθήκη λοιπόν, η περίοδος χάριτος για μια νέα εργαζόμενη ήταν οι 3 πρώτοι μήνες. 

Σε τέτοια εργασιακά περιβάλλοντα, είθισται οι εργαζόμενοι-ες να καλλιεργούν μια συναδελφικότητα, ή μια ανταγωνιστικότητα, ευθύγραμμη με την εξατομίκευση στον καπιταλισμό. Έτσι, ενώ το κλίμα που δημιουργούσε η μάνατζερ, ήταν πολεμικό, αντισυναδελφικό, οι εργαζόμενοι προσπαθούσαν έστω και με ατομικές παρεμβάσεις, να μην υποκύπτουν, που σημαίνει να μην ρουφιανεύουν, να υπερασπίζονται συναδέλφους σε επιθέσεις, σχετικά με την απόδοση τους, να αλληλοστηρίζονται. Αυτή η συνθήκη, κλιμακώθηκε, με κεντρικό συμβάν έναν καυγά , μεταξύ μιας εργαζόμενης με τη μάνατζερ, αναφορικά με τη συμπεριφορά της τελευταίας ως προβληματικής. Η νεοπροσληφθείσα  συναδέλφισσα που παρευρισκόταν στο συμβάν καλέστηκε εκατέρωθεν να πάρει θέση. Η συναδέλφισσα γνωρίζοντας πολύ καλά την θέση της δίπλα στον κόσμο της εργασίας, άλλα έχοντας και η ίδια συσσωρεύσει παράπονα για την υπεύθυνη του τμήματος, στάθηκε στο πλευρό της εργαζόμενης, μπαίνοντας στο στόχαστρο της εργοδοσίας, ως υποκινήτριας αλληλέγγυου κλίματος των εργαζόμενων. 

Έτσι, η εργαζόμενη 3 μέρες μετά το συμβάν, καλέστηκε αιφνίδια κατά τη διάρκεια της βάρδιας από το HR υπό τη παρουσία, της μάνατζερ και του οικονομικού διευθυντή. Σε αυτή τη συνάντηση η εργαζόμενη ρώτησε περί τίνος πρόκειται, χωρίς να παίρνει καμία σαφή απάντηση, δίνοντας της να καταλάβει πως μάλλον πρόκειται περί επίπληξης, μιας και η υπεύθυνη του HR άρχισε να μιλάει για το συμβάν, αποζητώντας απαντήσεις για το τι έγινε. Με τα πολλά στο τραπέζι έπεσε και η παραγωγικότητα της εργαζόμενης, πως τάχα μου υπάρχουν κάποια κριτήρια που τη προσμετράνε και τη συγκρίνουν με τους συναδέλφους της, και σύμφωνα με αυτά δεν είναι αποδοτική. Η κουβέντα έκανε κύκλους, καταλήγοντας ξανά, στο συμβάν και διευκρινίζοντας στην εργαζόμενη, τόσο από τον οικονομικό διευθυντή, όσο και από την υπεύθυνη του HR πως εκεί βρίσκεται για να παρέχει λύσεις, στην υπεύθυνη και καμία σημασία δεν έχει αν είναι ένα τοξικό άτομο. Στη κουβέντα αυτή η υπεύθυνη του HR σε πλήρη σύμπλευση με την εργοδοσία, ξεκαθάρισε με όρους δασκαλέματος και τραμπουκισμού, στη νέα εργαζόμενη, πως όταν κράζουν το αφεντικό σου, εσύ πρέπει να κλείνεις το στόμα σου, να μη στηρίζεις τους συναδέλφους σου, γιατί το χέρι που σε ταΐζει δε το δαγκώνεις.

Δεν έχουμε αυταπάτες για το πώς λειτουργούν τα ελληνικά corporate, κάτεργα, στο κλάδο της τεχνολογίας, όπου μπορεί να δουλεύεις υπερεντατικά, απλήρωτος, με τα κριτήρια αποδοτικότητας να χτυπάνε σαν μαστίγιο, και τα μπόνους σαν καρότα, σε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ των πιο παραγωγικών. Επίσης, δεν μας ξεγελάνε οι νέες μανούβρες του κεφαλαίου, στον corporate χώρο, όπου το HR παρουσιάζεται σαν το μέρος όπου η εργαζόμενη θα βρει το δίκιο της, όπου οι υπεύθυνοι είναι εκεί για να σε βοηθήσουν με τη δουλειά σου, όπου, ο επαγγελματισμός είναι το brand name ένας καλοντυμένου καπιταλισμού. Στην OKTO, συγκεκριμένα το HR πήρε τηλέφωνο την συναδέλφισσα την ίδια μέρα φωνάζοντας της να τσακιστεί να υπογράψει τα χαρτιά της απόλυσης, η μάνατζερ εκδικήθηκε την εργαζόμενης, εν είδη προσωπικής βεντέτας, επειδή δεν τη στήριξε, και ο επαγγελματισμός, έφυγε απ’ το παράθυρο, όταν αιφνίδια πήραν την εργαζόμενη στα μισά τη βάρδιας, δημιουργώντας ένα κλίμα εκφοβισμού σε κάθε υπάλληλο της εταιρείας, που θα τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Στην OKTO, και σε κάθε εταιρεία πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους πως η συναδελφική αλληλεγγύη, η εργασιακή αξιοπρέπεια δεν είναι προς διαπραγμάτευση. Στην ΟΚΤΟ αυτή η απόλυση δεν θα περάσει στα αζήτητα, δεν θα ξεχαστεί.

Να υπενθυμίσουμε πως: 

– Η ΟΚΤΟ είναι ένα ακόμη corporate, κάτεργο όπου οι εργαζόμενες είναι αναλώσιμες, και όχι οικογένεια.

– Η ΟΚΤΟ και το τμήμα HR έχουν ως εταιρική πολιτική, τον τραμπουκισμό εργαζόμενων.