Για ΑΚΟΜΗ μια φορά αλλάζει η απεργιακή κινητοποίηση μέσα στο Νοέμβρη, με τη σφραγίδα του εργοδοτικού συνδικαλισμού και τη στήριξη του ΠΑΜΕ. Γεγονός που μπαίνει εμπόδιο στο να δημιουργηθούν οι όροι για μια μαζική και διεκδικητική απεργία.

Για τα γεγονότα, στην τελευταία συνεδρίαση του ΔΣ του ΕΚΑ, οι παρατάξεις των εργοδοτών, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΕΜΕΙΣ και ΕΑΣ (Συριζα) θέλοντας να μην ξεφύγουν από τον σχεδιασμό της ΓΣΕΕ, αποφάσισαν  να στηρίξουν την απεργιακή κινητοποίηση στις 28 Νοέμβρη, πετώντας στα σκουπίδια τις αποφάσεις πολλών συνδικάτων για απεργία στις 14 Νοέμβρη.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η απόφαση της ΓΣΕΕ αποτελεί ξεκάθαρη κίνηση υπονόμευσης των απεργιακών αποφάσεων των συνδικάτων, που μετά από καιρό και με δικές τους διαδικασίες έβγαλαν έναν συγκεκριμένο σχεδιασμό χωρίς να περιμένουν τον εργοδοτικό συνδικαλισμό και τις ηγεσίες του να βγουν από τον λήθαργο και να βάλουν απεργία. Η κίνηση αυτή, προσπαθεί να αναδείξει όλο το πλαίσιο αιτημάτων της “κοινωνικής συμμαχίας”, ένα πλαίσιο που καμία σχέση δεν έχει με τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ έχει πλέον διαλέξει πλευρά. Και αυτή είναι η πλευρά των αφεντικών και της εργοδοσίας.

Είναι λοιπόν προφανές, ότι όλες οι ταξικές δυνάμεις εντός του εργατικού κινήματος, οφείλουν να γυρίσουν την πλάτη σε τέτοιου είδους πολιτικά παιχνίδια και να μπουν μπροστά έτσι ώστε να υλοποιηθούν οι από τα κάτω αποφάσεις των σωματείων και συνδικάτων.

Δυστυχώς, και το εννοούμε, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αντί να γυρίσουν την πλάτη στο σχεδιασμό της ΓΣΕΕ, κράτησαν μια μεσοβέζικη στάση στήριξης και των δύο απεργιών με κύριο ραντεβού στις  28/11. Δίνοντας έναν χαρακτήρα μόνο “Πανοικοδομικής απεργίας” για τις 14/11, στην ουσία το ΠΑΜΕ σε μια σειρά σωματειακών συνελεύσεων αποφάσισε να στηρίξει μόνο την απεργία στις 28/11, ενώ σε ανακοινώσεις του καταγγέλει ως “απεργοσπάστες” όποιους αντιτίθενται σε αυτή την αλλαγή. Όταν μάλιστα, στην τελευταία συνέλευση του ΣΕΤΗΠ, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ διατείνονταν σε όλους τους τόνους ότι “με το ΠΑΜΕ υπάρχουν οι όροι μιας μαζικής απεργίας”…  Να θυμήσουμε ότι είναι η δεύτερη φορά που το ΠΑΜΕ αλλάζει ημερομηνία απεργίας ενώ δεν συμμετείχε καν στην απεργία της 1ης Νοέμβρη καταγγέλλοντάς την, μάλιστα, ως διασπαστική.

Το Radical IT απαιτεί να συνεδριάσει άμεσα το ΔΣ του ΣΕΤΗΠ και καλεί όλες τις δυνάμεις να στηρίξουν την αρχική απόφαση για απεργία στις 14/11, η οποία μπαίνει κόντρα στους σχεδιασμούς της ΓΣΣΕ που θέλει να κατακερματίσει το εργατικό κίνημα και να μειώσει τη δυναμική του. Είναι χρέος όλων των ταξικών δυνάμεων να σέβονται τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων και να μην αλλάζουν σχεδιασμό σε κλειστά γραφεία μακριά από συλλογικές διαδικασίες.

Στην τελευταία συνέλευση του σωματείου, το Radical IT ανέδειξε την αναγκαιότητα να στηριχθούν απεργιακοί αγώνες από τα κάτω, από πρωτοβάθμια σωματεία, επιτροπές αγώνα και συνελεύσεις εργαζομένων και γι’ αυτό δεν στηρίζουμε καμία αλλαγή ημερομηνίας. Το επιχείρημα ότι “η ΓΣΕΕ καλύπτει περισσότερους εργαζόμενους” είναι κατανοητό, κρύβει όμως τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή αλήθεια αυτού του επιχειρήματος είναι πως “τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, αν δεν αλλάξουν πρώτα οι συσχετισμοί”. Και δυστυχώς, το να υποτάσσονται οι ταξικές δυνάμεις σε έναν τόσο ξεκάθαρο εμπαιγμό από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, τις φέρνει σε δυσκολότερη θέση. Το ταξικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με τον υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και δεν πρέπει να γίνεται ακολουθητής των ορέξεων του κάθε Παναγόπουλου.

Για το τέλος, στο ΣΕΤΗΠ όπου δεν εχει παρθεί ΚΑΜΙΑ απόφαση για αλλαγή ημερομηνίας (μέχρι και τις 12/11, 2 μέρες πριν την απεργία…), σε ανακοινώσεις στην ιστοσελίδα του Σωματείου αλλά και μέσα από σωματειακές επιτροπές, καλεί μόνο στις 28/11 καταπίνοντας το άλλο απεργιακό ραντεβού.

Ας μας εξηγήσει η Ταξική Ενότητα που έχει την πλειοψηφία στο ΔΣ του ΣΕΤΗΠ:

• Με ποια διαδικασία αποφασίστηκε τρίτη αλλαγή της ημερομηνίας της απεργίας;
• Η αλλαγή ημερομηνίας μιας απεργίας 2 μέρες πριν, είναι προς τα συμφέροντα των εργαζομένων;

 

Καλούμε κάθε εργαζόμενο να δώσει τη μάχη έτσι ώστε η απεργία στις 14/11 να είναι μαζική και μαχητική για να μπει ένα φρένο σε σχέδια που διασπούν το εργατικό κίνημα.